dag 5 river kwai

Hallo aan het thuisfront,

Het is hier nu half zes ’s avonds. En we genieten hier van een prachtig hotelletje U Inchantree. Genaamd naar de boom en de vruchten ervan op het middenplein van het hotel.

We zijn eindelijk nog eens vroeg in een hotel, eindelijk een paar uurtjes rustig aan het zwembad. Ja, ik hoor jullie al denken: ‘Wat loopt die daar nu te klagen in het warme thailand!’ Ewel e, we zien en ervaren de laatste dagen zoveel dat we het niet meer zo snel kunnen verwerken. We zijn mentaal best moe. En vandaag zijn we dat ook lichamelijk.

Na een warme, aircoloze nacht op het water zijn we naar de Erawan watervallen gereden. De enige waterval in Thailand die nooit droog staat. Ook een favoriet weekenduitje voor de plaatselijke bevolking, er is zelfs een soort van “bungalowpark” aan om met de familie te genieten van het natuurpark.

Het is hier nu zondag dus familiedag, veel volk, zowel toeristen als thaï.

Er zijn 7 plateau’s of etappes in de waterval en om ze alle 7 te zien, moet je 1,5km klimmen. Geen lift, geen prachtige Europese trappen, maar nu en dan echt klauterwerk. Veel thaï deden dit op hun slippers, wij op onze bergschoenen. We hadden ze wel nodig, we gleden snel weg op de modderige paadjes. We moesten en we zouden tot boven raken. Anouch had ons tot bij het derde plateau begeleidt, daarna moesten we alleen verder. ‘Loop maar rond, geniet, zwem en ik zie jullie wel beneden’ zei ze.

Ook nu weer zag ik dat ik weer de foute zwemkledij had, thaise vrouwen kennen geen bikini. Hun zwemkledij bestaat uit een t-shirt met bedekte schouders en een zwemshort. Pffff, ik raak die bedekte schouders zo beu als iet. Maar Anouch knikt altijd weer goedkeurend als ik een t-shirt met schouder draag. Na de 4de dag ben ik bijna door mijn t-shirts met mouwtjes. Ik zweet me te pletter!

Alle toeristen dragen wel bikinis en hebben blote schouders hier, maar je merkt wel een afkeurende blik van bepaalde Thaï hier.

Ach ja, ons doel was de waterval tot het begin te zien. Dat hebben we ook gedaan. Heeeeeel moooooi alweer, een echt prachtig landschap. Zo nu en dan zien we ook dameskleren hangen aan bomen. Sommige Thaï geloven dat er vrouwelijk geesten zitten in de bomen. En je zou er in dit landschap bijna in geloven. Je verwacht zo een stel trollen of woudelfjes te zien verschijnen. We hadden ook verwacht apen te zien, maar deze hadden vandaag blijkbaar geen zin, zondag rustdag?!

Na veel gezweet en ge- ooh en aaah gingen we terug naar beneden om te gaan lunchen in een plaatselijke eetgelegenheid.

Zowel Tim als ik hadden onze t-shirts tot dweilen doen herleiden en we druipten letterlijk. Het was serieus klimmen en zwaar afdalen en we zaten nog wat na te puffen in het warme plakkerige weer.

Na het eten stelde Anouch voor om naar de death railway te gaan. Ook nu was de trein al voorbij, maar het uitzicht was weer adembenemend. Hier hebben 2000 krijgsgevangenen 17 dagen aan gewerkt en de spoorweg ligt tegen de bergwand en vlak aan de rivier kwai aan. Anouch wees ons erop dat kwai als kwee uitgesproken moet worden. Kwee als twee, want aan de bekende brug komen de twee delen samen. Vandaar de twee rivieren, rivier kwee. Kwai zo uitgesproken betekent buffel, heeft dus niets te maken met de brug.

Ik heb er nog een cocos-ijsje gegeten, ontzettend lekker en verfrissend en we hebben nog wat inkoopjes gedaan in de plaatselijke winkeltjes. Geen afbieden nodig!

Hierna vroeg ze of we nog iets wilden doen, maar Tim lag al half te slapen en ik verlangde heel erg naar een verse t-shirt dus zijn we naar het hotel gegaan. Het hotel is klein maar heel gezellig en vlakbij het dorpje en de zo befaamde brug. Zo konden we zelf nog eens naar de brug wandelen en daar iets eten.

Maar eerst een verfrissend bad in het prachtige zwembad nemen. Heeeerlijk! Dat hadden we nodig! Daarna nog wat in de frisse airco van de kamer (deze staat hier op 24graden en nog voelt het bijna als een ijskast als je binnenwandeld).

Na wat telefoontjes naar het thuisfront op weg naar het dorpje om wat te eten en de brug te zien. De brug is precies zoals op de foto’s en nog steeds in gebruik. Ook nu weer de trein gemist, maar om eerlijk te zijn, opjagen moet je ons nu zeker niet.

Na het eten in een wat zeer toeristische plaats weer doodvermoeid naar het hotel gewandeld.

Tim slaapt al. Het is 21u15 en we zijn op, mijn armspieren doen pijn. Heel mijn lijf doet pijn, ik denk door de olifantenrit gister (zeer opgespannen om recht op die olifant te kunnen blijven) en door de wandeltocht vandaag in de hoge en vochtige temperatuur. Morgen een eerste keer uitslapen! We worden pas om half elf opgehaald! Het zal deugd doen!

Slaapwel iedereen! Wij zullen er alvast van genieten!

Tot morgen, wanneer we helemaal uitgeslapen en uitgerust zijn